… e poi rrivau dumenaca
‘nu giurnu benatittu quistu,
se lleva lu cascione
ca ‘nguccia Gesù Cristu.
‘A gente ppe’ lle strate
se saluta e sse ‘mbrazza,
scapulene le campane.
Cci festa sulla chiazza.
E la Caremma sape
la sorta nu’ pote cangiare
lu caddhuzzu e lla pupa
li vagnuni s’hane mangiare.
Te ca t’hane ‘mpisa,
la facce ‘ntussacata
nde quardi de ddha ssusu,
niura ‘mpeciacata.
Ma prima tte nde vai
oi dici to’ palore,
lu focu ci te bruscia ‘mpiettu,
no, nu’ dae tantu tulore.
Parcè a quistu mundu
nui simu de passaggiu
e cu nde supporti tutti
nde ‘nci ole de curaggiu.
Poi mori queta queta
te perdi intra ddha fiamma.
Ridi, ‘na cosa te cunsola:
“Ca puru te si stata mamma”.